Nie jest tajemnicą, że z miejskiego monitoringu w Piasecznie pożytek jest niewielki.

Pomimo to on dalej trwa i trwać ma, a nawet się rozwija.

Zabita odwaga

Mówi się, że monitoring to większe bezpieczeństwo. Może to i prawda. Jednakże badania jego rzeczywistej skuteczności, przeprowadzone w Polsce i krajach zachodnich, tego nie potwierdzają i wykazały bardzo ograniczony wpływ kamer wizyjnych na poziom bezpieczeństwa, a wyniki badań wykonanych przez fundacje zajmujące się ochroną praw człowieka w kontekście kontroli i nadzoru społeczeństwa sugerują, że upowszechnienie monitoringu może wywierać negatywne skutki społeczne.

Podobnego zdania jest Rzecznik Praw Obywatelskich, pani Irena Lipowicz, która uważa, że świadomość, iż informacje o nas są gromadzone i mogą być wykorzystane w nieznanym celu, sprawia, że zaczynamy zachowywać się konformistycznie, unikamy zachowań odmiennych, chcąc się dostosować, zachowujemy się w sposób absolutnie akceptowany, pozbywając się tych odruchów społecznych, które powodują zmiany, i nie chodzi tu o zmiany w kierunku łamania prawa.

Co w tym złego? Jeżeli wszyscy będą zachowywać się jak większość, zostanie zabita innowacyjność i odwaga, społeczeństwo stanie się bierne i podatne na manipulację, łatwo sterowalne w określonym kierunku zachowań, w danej chwili potrzebnym.
Inwestowaniu od 2005 r. przez Gminę Piaseczno w monitoring nie towarzyszy żaden audyt jego skuteczności. Nie mamy informacji, jak są przetwarzane, zabezpieczone i jak długo przechowywane dane pozyskane z 19 istniejących kamer wizyjnych. Kto ma do tych danych dostęp, kiedy i w jakim celu mogą zostać wykorzystane.

Nie ma powodu, aby wydawać kolejne 80 tys. zł na zainstalowanie dodatkowych dwóch kamer z perspektywą dalszej, nieograniczonej rozbudowy i modernizacji całego systemu za ok. 250 000 zł, wraz z rocznym kosztem wynagrodzenia pięciu pracowników monitoringu za kwotę 159 000 zł. Lepsze wyniki dla szeroko rozumianego bezpieczeństwa daje np. inwestowanie w dobre oświetlenie ulic.
Twierdzę, że monitoring to iluzoryczne bezpieczeństwo osiągane zbyt dużym kosztem. Dlaczego zatem mamy finansować coś, co jest wątpliwe, i kto tak naprawdę z tego korzysta i korzystać będzie?

Diabelska sztuczka

Wiadomo, że wszelkie policje i służby specjalne chcą wiedzieć i będą chciały wiedzieć o nas jak najwięcej, a nawet wszystko, by nas kontrolować. Jeżeli raz wpuścimy duszę policyjną do sfery prywatności, to ona już tam zostanie. W 2011 r. sądy, prokuratura i policja sięgały po nasze dane o połączeniach telefonicznych i internetowych, powołując się na bliżej nieokreślone „cele prewencyjne”, 1 865 888 razy; to o 500 000 razy więcej niż w 2010 r. i o 800 000 niż w r. 2009.

Przeciętny Polak jest 30 razy bardziej inwigilowany niż Niemiec. W Anglii doszło niemalże do kryzysu rządowego, gdy premier zaproponował kontrolę bilingów. A u nas? Nawet gdy do inwigilacji wymagana jest zgoda sądu, służby podsłuchują nielegalnie, np. dziennikarzy. To dzisiaj! A w najbliższej przyszłości? W krakowskiej AGH opracowywany jest przy wsparciu środków unijnych projekt INDECT, wykrywania różnorakich zagrożeń w oparciu o totalną obserwację i podsłuchy, już bez żadnych zezwoleń, z takich źródeł jak m.in. monitoring miejski. Wchodzimy w świat Orwella. Stajemy się społeczeństwem nadzorowanym, państwo gromadzi coraz więcej informacji o nas, a dostęp do takich danych uzyskuje coraz więcej podmiotów.

Hodowanie społeczeństwa nadzorowanego, przodującego w podsłuchach, kontrolach bilingów, cenzurze, radarach, fotoradarach musi budzić niepokój. Narasta tendencja do naruszania równowagi pomiędzy wolnością a prawem do bezpieczeństwa, na niekorzyść wolności.

Idea kontrolowania ludzi poprzez śledzenie i nadzorowanie ich zachowań oparta jest na założeniu, że każdy z nas jest podejrzany, czyli jak w Sowietach – wszyscy są podejrzani, z tym że jedni siedzą na ?ubiance, a pozostali chodzą po ulicach, co by się zgadzało ze starą leninowską zasadą „ufaj i kontroluj”, gdzie kontrola występuje jako najwyższa forma zaufania władzy do społeczeństwa. Największym sukcesem Szatana jest wmówienie ludziom, że go nie ma. Wmawianie nam, że w monitoringu idzie tylko i wyłącznie o bezpieczeństwo, jest sztuczką diabelską z erozją wolności w tle.