– Wszelkie podobieństwo komitetów do istniejących grup, partii czy stowarzyszeń jest szczerze zamierzone – pisze Krzysztof Dynowski, sołtys Chyliczek

Kandydowanie do rady to wcale nie taka łatwa rzecz (że o dostaniu się do rzeczonej nie wspomnę). Z kim, na jakich zasadach, do gminy czy do powiatu, z partii czy lokalnego komitetu, z którego miejsca – to w łatwy i przyjemny sposób wyjaśnia poniższa bajeczka. :-)

Pan Marek chciał kandydować do lokalnej rady (dlaczego – na to pytanie odpowiedź w następnej bajeczce). Bardzo się do tego zapalił, wymyślił kilka haseł, zebrał znajomych i zaczęli wspólnie budować komitet wyborczy. Niestety, po kilku tygodniach wytężonej pracy ktoś zagłębił sie w lekturę ordynacji wyborczej – po uporaniu się z nieubłaganą matematyką wyborczą okazało się, że autorski komitet pana Marka ma małe szanse na to, aby przekroczyć wymagany próg 5 proc. głosów w całej gminie... Pozostało więc poszukać dla siebie komitetu jak z bajki...

Zapłacić za to, żeby się nie dostać

Całkiem szybko do pana Marka odezwał się jego serdeczny przyjaciel – pan Michał, który działał od lat w jednym z lokalnych komitetów. Pan Marek został zaproszony na spotkanie, wysłuchał z zainteresowaniem pomysłów komitetu na kampanię wyborczą i na przyszłe działania w mieście, poznał kilka osób, o których do tej pory tylko słyszał – ale które bardzo cenił. Kiedy układał sobie to wszystko w głowie, na spotkanie dotarł spóźniony gość – pan Robert. Na nieszczęście komitetu nasz kandydat poznał już kiedyś pana Roberta, w dosyć nieprzyjemnych okolicznościach, i miał o nim bardzo złe zdanie. Kiedy po chwili okazało się jeszcze, że pan Robert ma być twarzą kampanii komitetu, pan Marek, chcąc nie chcąc, zrezygnował. – Nie będę swoją osobą promował tego koleżki – powiedział tylko na odchodnym koledze Michałowi.

Pan Marek szybko stwierdził, że musi dokonać przeglądu „twarzy” poszczególnych komitetów, aby w przyszłości nie tracić czasu na te, w których działają osoby – jego zdaniem – nieodpowiednie. Kilka odpadło, kilka szczęśliwie zostało. Nasz kandydat postanowił tym razem, zamiast odwoływać się do prywatnych sympatii, przejść się po znajomych i sąsiadach z zapytaniem, co sądzą o poszczególnych komitetach. Zebrane informacje zapisał w specjalnym kajecie, ubrane w formę rankingu popularności.

Podczas przyglądania się powyższym, znalazł w jednym z nich bardzo ciekawy program rozwoju gminy. Kilka dni później zupełnie przypadkiem spotkał się na ulicy z przedstawicielem rzeczonego komitetu – panem Robertem. Wywiązała się krótka rozmowa, a panowie umówili się na spotkanie za kilka dni. Tym razem pan Marek przygotował się solidnie do spotkania, zadawał wiele pytań, na które uzyskał satysfakcjonujące go odpowiedzi. Dopiero gdy przyszło do sposobu przeprowadzenia kampanii wyborczej, nasz kandydat zbladł. Koszty na osobę były strasznie wysokie, metody nie do końca takie, jakie podobały się panu Markowi – poza tym na listach tego komitetu nie było zbyt wielu osób, które pan Marek znał i które mogły zdobyć przyzwoity wynik w wyborach. – Jaki sens wydawać mnóstwo pieniędzy tylko po to, żeby się nie dostać – zapytał sam siebie pan Marek i udał się na dalsze poszukiwania komitetu jak z bajki.

Na co naciśnie, na to postawi

Kiedy wracał do domu, na klatce spotkał sąsiadkę – panią Zosię, która – jak się okazało – również działała w komitecie partii politycznej. Znów padło kilka słów i zaproszeń, ale pan Marek – mądrzejszy o wiedzę ze spotkania z panem Michałem – postanowił nie decydować pochopnie. Wrócił do domu, spojrzał w swój kajecik, poszperał trochę w internecie... Wyszło na to, że i owszem, komitet pani Zosi jest jak najbardziej sensowny, ma na listach znane twarze, rozsądny pomysł na kampanię, jego przedstawiciele zrobili dużo dobrego dla lokalnej społeczności, ale… W jego kajeciku komitet pani Zosi miał bardzo małe poparcie. No tak – zasępił się pan Marek – ten komitet jest szczególnie aktywny i rozpoznawalny w północnych częściach naszego miasta, podczas gdy ja mieszkam na południu. Sam komitet zrobi pewnie znowu doskonały wynik, ale ja sam mogę mieć problem tu, na południu – i jaki wtedy pożytek z mojego kandydowania?

Pan Marek wiele godzin spędził nad dokumentami, stronami w internecie, rozmowami ze znajomymi i z przedstawicielami rozmaitych komitetów. Ba, rozmawiał ze wszystkimi komitetami! Tyle że tu pan Robert, tu za droga kampania, tu komitet nie ma szans się dostać, a tu nie poprą go znajomi... Tu drugie miejsce na liście – ale ta lista pewnie weźmie tylko jeden mandat, a w sumie z czwartego miejsca mogę przecież zrobić najlepszy wynik...

Drodzy Państwo! Każdy z naszych lokalnych kandydatów staje przed podobnymi wyborami komitetu (no, chyba że od lat jest związany z jednym i tym samym). To, na co w końcu postawi, jest pochodną tego, gdzie postawi największy nacisk. Można być radnym, który głosuje, jak mu każą. Można być doskonale przygotowanym merytorycznie, mieć dziesiątki świetnych propozycji i... być w opozycji, która gada sama do siebie... Można się dostać i do końca życia być kojarzonym z takim a takim, rano zasłaniać lusterko i pluć sobie w brodę. Można w końcu startować z pięknego komitetu i się nie dostać... Wszystko to trochę loteria, czasami odrobina przypadku, a bywa i zderzenie wyobrażeń z brutalną rzeczywistością. Tak czy owak, łatwo nie jest.

Z powyższymi przemyśleniami zostawiam Państwa, udając się jednocześnie na poszukiwania własnego komitetu jak z bajki...

I jeszcze jedna sprawa: wszelkie podobieństwo komitetów do istniejących grup, partii czy stowarzyszeń jest szczerze zamierzone – do każdego z zaprezentowanych szyldów wrzuciłem i wymieszałem swoje własne doświadczenia z przynajmniej trzech realnych szyldów. W każdej bowiem bajce musi być ziarno prawdy i przynajmniej ulotny kontakt z rzeczywistością.